ATATÜRK EVİ ve BİGALI KÖYÜ

ATATÜRK EVİ

1. Dünya Savaşı sırasında, savaş planlarını yapmasında kullanmak ve konaklaması için, Bigalı köyü muhtarı (savaş öncesi adı Çamyayla köyü) kendi evini Atatürk'e bağışlamıştır. 
Savaş kazanılıp Cumhuriyet kurulduğundan beri de bu ev köyde müze halindedir. Aşağı meydanda, ninemin (babamın anneannesi) evinin tam karşısındaki köy çeşmesinin solundaki yola girince az ilerde sağdaki ev, benim için "sarı ev"... Avlusu ve bahçesi ile son derece şirin bir ev...

Eskiden yani ben çocukken sanırım Salı ve Pazar günleri ziyaretçi günüydü ama şimdi hergün ziyarete açıkmış. Bigalı Köyü son yıllarda tarihi koruma altına alındı, köydeki eski yatılı kız okulu şu an müze halinde, gerçekten çok şirin. Savaşta kullanılan birçok malzemeyi görebilirsiniz. Savaş mermilerinden eritilip yapılmış üzeri dualı yüzükler mevcut, sadece 1 TL'ye satılıyor. Yukardaki meydanda köy kahvesinin karşısında tam yeri. Köyün kahvesi bile abartmayım ama, günümüz deyimiyle "tarz değiştirmiş :)". En son 2010 Kasım'ında köyümüzü ziyaret ettiğimde, babamla uğramıştık, kahvenin sahibi "marı taa neeeleeeden geliyolar be yaw buraya kaavemi içmeye, ecneebiilee de geeelliyoo" diye anlatıyordu babama. Köy tarihi koruma altına alındıktan sonra yaz kış epey bir ziyaretçi akınına uğruyormuş. Toplu ziyaretler, TV çekimleri falan. Açıkçası bu değişimden köy halkı çok memnun. Zaten denize kıyısı olan köyler her zaman daha modern ve değişime açıktır. Gerçi Bigalı Köyü denize 2,5 km uzaklıkta ama toprağından olmalı ki Çanakkale insanı hep açık fikirlidir.

Ben uzun yıllar sonra gittiğimde, köyün yeni tarihi ve mistik, biraz da turistik havasını çok beğenmeme rağmen, eski halini göreceğim sanarak, biraz hayal kırıklığına uğradım tabii.
Bergüzar yengem haklı olarak evi daha konforlu ve yaşanılır hale getirmek için bazı değişiklikler yapmış, ama ben tabii o ninemle geçirdiğim çocuk günlerimdeki evi aradım. Evin karşısında, bahsettiğim, şimdi kuruyan, başı sökük, öylece ölü gibi duran köy çeşmesini aradım... 
Köy çeşmesi deyip geçmemeli, şu an düşünüyorum da, kaç profesyonel kare fotoğraf, kaç muazzam hikaye çıkar ordaki tek günlük hayattan bile. Köyün tüm yaşanmışlıklarını akan su alıp götürür taşır diğer evlere, o yüzden köyde her yaşananda herkesten bir sebep bulunur, herkesden haberdar olunur, köyün taşından toprağından, hatta havasından medet umulur. Akan su durunca sanki tüm yaşanmışlıkları da buharlaştırmış, yok etmiş gibi geldi, öyle kupkuru tek taş halinde dikili durunca karşımda...

Evin ön tarafı aslında dedelerden kalma dükkandan bozma kocaman bir odaydı. Haliyle yapısı değişikti. Eskiden alışverişi kolaylaştırmak üzere yapılmış, taştan kol ve eşya koyma tezgahı diyebileceğimiz ama İngiliz evlerinde yaygın olan"windowseat" denilen,  üzerine rahat şilte atıp oturup yatabileceğimiz pencere önü yeri, cephesi yola yani köyün meydanına bakan, kocaman pencereleri olan bir oda. Pencere boyunca bir duvardan karşı duvara kadar uzanan sedir. Ninemle oturduğumuz, bana bildiğim tüm masalları, sıkça Atatürk'ü anlattığı, bir yandan da çeşme başına gelenleri, yoldan geçenleri izlediği, laf yetiştirdiği, bana 18'lik genç kız gibi dedikodularını yapıp kendi kendine çok güldüğü, hatta sıkça yoldan çevirip, pencere önü sohbeti ve eğlenceleri yaptığımız, sadece bir odadan çok köyün ortak buluşma yeri, günümüz 'cafe'siydi.

Bigalı Köyü benim için çocukluğumun en güzel zamanlarının bir kısmı demek, ama aynı zamanda ninem demek, tarih demek, daha okula gitmeden kitaplarda yazmayan, kitaplardan asla öğrenemeyeceğimiz, yaşayan birinci el tarihten direkt kalbime, beynime ve ruhuma kazınan Atatürk sevgisi demek.  
Ninem hayatımda tanıdığım, en neşeli, şaşırtıcı, Türkçe tam karşılığı ile akıllı, yani ileri görüşlü, zeki ve hayat dolu bir kadındı. O'nu ve O'nunla yaşadığım anlarımı buraya da kelimelere de sığdırmak güç.
Bana herzaman Atatürk ile ilgili kitaplarda yazmayan birçok şeyi anlatırdı. İyi ki 20 yıl önce 96 yaşında hayata gözlerini yumdu da bugünlerin Cumhuriyet'ini kaybetmiş Türkiye'sini görmedi, evvelezel neşesini kaybetmedi,  paşasına, askerine, komutanına kavuştu, sevdiklerinin yanına göçtü gitti...

Böyle yaşayan bir tarihi, harika bir ruhu tanımış olmak gerekmiyor Atatürk'ü sevmek için ve Atatürk'ün yüceliğini, başarısını kabullenmek için. Çanakkale'ye veya Biga Köyü'ne gittiğinizde o savaşın izlerini, kalıntılarını görüp, birkaç insanla konuştuğunuzda bile anlayabiliyorsunuz bu vatan nasıl kazanılmış, neler feda edilmiş, mezarı olmayan yüzlerce dedemiz, Kürt'le Türk nasıl yanyana seve seve canını feda etmiş tek bir vatan için.

Bigalıköyü ve Atatürkevi "henüz" serbest ve açıkken gidip görmenizi, çocuklarınızı götürmenizi tavsiye ederim ;) bu yeni Türkiye'de herşey günübirlik iken, köklerimizi hatırlamamıza ve çocuklarımıza anlatabileceğimiz hala somut birşeyler varken ve yaşanabiliyorken, özellikle milli bayramlarda mutlaka o havayı yaşamanızı tavsiye ederim.

KALP AŞISI

Aşı denince birçoğumuzun aklına muhtemelen çocukken okulda çok korktuğumuz o mecburi anlar gelir. Okuldan kaçanlar, ağlayanlar hatırlıyorum. Ne tezat ve komiktir insanın bile bile, kendine gelecek bir hastalıktan korunmak için aşı olmaktan kaçması. Çocukluk işte. Ben çocukken korkmazdım aşı olmaktan, bugünse 9 yıldır çantamda taşıdığım uluslararası bir aşı kartım var. Damgalı gibiyim, sarı kart göstermeden giremiyorum bazı ülkelere. 

Günümüzde dört taraftan kuşatılmış gibiyiz, sosyal medyadaki kimliklerimiz bile zaten kimiz, neredeyiz, ne yapıyoruz hatta ne düşünüyoruz, yüzeysel olarak ‘başkalarına göre’ ne hissediyoruz, ruh halimiz nasıl, anında bilgi veriyor bilmek isteyene. Üzerine bir de aşı kartı ile mimlenmişiz çok mu? Sosyal medyanın tersine, somutça, elimdeki kart “ben alışığım, her türlü musibete karşı koruma kalkanım var” diyor kati bir dille. 

Birçok ölümcül ve bulaşıcı hastalığın aşısı var, koldan, karından, bacaktan vuruluyor. Bence artık aşklar için yürekten vurulan bir Kalp Aşısı olmalı. Zira aşk kaldırıma düştü, öyle ki her gün herkes herkese âşık olabiliyor, en azından öyle sanıyor. 

Her kalbin nevi şahsına münhasır bir koruma kalkanı olmalı. Yani kalbine girmek isteyene karşı hassasiyetlerini göstereceği somut, damgalanmış bir Kalp Aşı Karnesi olmalı. Hatta girdiği kalbe göre, karşılaşacağı her sert tutum, kabalık, kırıcı söz, görmezden gelme, gereksiz inatçılık, vukufsuzluk, dost kazığı, evlat ayrımı, aşağılanma, aldatılma, tecavüz ve ayrılık acısına karşı muteber bir aşısı olmalı. Her mutlak ve muteber aşının rengi de birbirinden farklı olmalı. İnsanlar ona göre birine güvenirken, sırrını söylerken, bir gönüle girerken, bir sevdaya tutulurken önlemini almalı. Kalp Aşı Karnesi her daim cebimizde hazır olmalı, rengi de pembe olmalı. İçine çetele tutulmalı; kim kimi kırdı, kim kimi aldattı, kim kime psikolojik baskı uygulayıp yıldırdı, kim kime tahammül edemedi, kim kime dost görünürken sırtından bıçakladı, kim kime kardeş kazığı attı veya kim aslında çok severken vebalı gibi sevdiğini yok saydı. Tüm bu yaralanmalar, hassasiyet belirtisini göstermek üzere rengârenk bir şekilde karneye damgalanmalı. Mesela dışardan tozpembe görünen kalbe âşık olmadan önce, bir de karnesinin içine bakılmalı. O’na göre âşık olmalı. Kalbini kaptırdıktan sonra, yok efendim ben kurtulamıyorum bu kara sevdadan veya vay efendim beklediğim gibi çıkmadı diye hayıflanmamalı. 

Kalp Aşı karnesi, hastalık aşı karnesi gibi mesela her 10 senede bir sıfırlanmamalı. Ağırlıklı vukuatı her neyse, yavaştan o rengi almalı. Böylece kalbimize girmeye yeltenen kişiye göstereceğimiz kartın rengi de net olmalı. Aynı şekilde aşık olacağımız kişinin kusurlarını baştan bilip katlanıp katlanmayacağımıza karar verebilmeli. Aşk’ta özellikle 1-0 önde olmalı.

Çok acımasız, fazla mesafeli, çok duygusuz mu geldi kulağınıza? Yoksa “aşkta yarış mı olur canııım” mı dediniz? 

Bizim aşk, merhamet, dostluk, kardeşlik, vefa, saygı, vicdan dediğimiz birçok olgu çok acımasızca yaşanmıyor mu zaten günümüzde? Bir tık ötedeki arkadaşlarımız, güncel hayatta çok mesafeli değil mi artık bize? Birliktelik deyip asla bir olamadığımız duygusuz ilişkiler yaşamıyor muyuz sık sık? Tahammülsüzlük dibi boyladı, hoşgörü sözlükten kalkmak üzere değil mi neredeyse? Birlikteliğimiz var dediklerinde, karşınızdaki çifte bakarak, kim kime daha çok laf soktu, kim kimi daha çok aldattı skoru tutmuyor musunuz içinizden gayri ihtiyari? Birliktelikten anlaşılan en iyi ihtimalle berabere bitecek bir yarış haline gelmedi mi? Veya hemcinsinizle bile yarış haline girmiyor musunuz birçok konuda? Dost kelimesi birçok kişi için ‘hey dostum’ ile başlayan Amerikan filmleri repliğinden öteye gitmiyor mu artık? Arkadaş dediğimiz çok bencilce davranmıyor mu?

Hal böyleyken, bir avuç hoşgörülü, saygılı, aşkına, sevdasına, dostuna, kardeşine, özsaygısına sahip çıkan, sarılan, elden bırakmayan insanlar daha fazla kalp acısı yaşamadan bir adım önde olsa çok mu? Sanal ortamda ruh halimizin nasıl hissettirdiğinden ziyade, elle tutulur, gerçek, somut damgalı bir halet-i ruhiye karnesi midir bizi acıtacak olan, ifşa eden? Zaten kalbimize giren biri, kısa bir süre sonra alenen görmeyecek mi gönlümüzün asıl rengini? İş işten geçmeden, vakit kaybetmeden bilmesi hakkı değil mi?

Kalp karnemiz her daim cebimizde olsa ve biz ona gün içinde bir iki kez bile baksak, belki daha vicdanlı, daha hoşgörülü ve daha gerçekçi insanlar oluruz. Arkadaşlığımız, dostluğumuz, daha yakın ve vefalı olur. Karne bacağımızı aşındırıp acıtır da belki, kalp acısından çekiniriz. Bizi sevenlere karşı daha hoşgörülü oluruz. Sevdiklerimizi görmezden gelip, yok sayıp kahretmeyiz. Karne gün içinde ara sıra elimize gelir de belki, karşımızdakinin kalbini avuçlarımızda taşımanın sıcaklığını hissederiz. Karnenin içindeki yüzlerce renge bakmaya dayanamayız da, aşka tahammül etmenin, bir dost için güvenilir olmanın ehemmiyetini anlarız. Karneyi özenle taşımayı öğreniriz de, belki bir arkadaşımızın sırrını özenle saklamanın ne kadar ağır olduğunu tahmin edebiliriz. Veyahut bir sevdayı ömür boyu kalbimize mühürlemenin ne kadar meşakkatli olduğunu öğreniriz. Birine ömür boyu söz vermeden önce, neye sabredeceğimizi anlarız kesinlikle. 

Sabrederek, öğrenerek, tahammül ederek, hoş görerek, sevmeyi öğrenerek, kendi Kalp Aşı Karnemiz ile her gün yüzleşerek, bir bakmışız aşkın rengi tekrar kırmızı, sevdanınki beyaz olur; hatta tüm karneler pembeye çalar. 

Tek başına ayrı ayrı rengârenk bir yaşam sürerken, kim bilir bir bakmışız ansızın, tek gönülde BİR olup, aynı karneye damga gibi vurulmuşuz. Yaşam boyu tozpembe olmuşuz...

AN

Perdenin ince aralık kısmından sızan güneş ışığı kamaştırdı önce gözlerini. Sabah olmuştu ama henüz kalkma vakti miydi ki, bilemedi. Üst kattaki bayanın topuklu terliklerinin ahşap zeminde çıkardığı sesle içinden söylenerek uyanmaya başladı kadın. Tık, tık, tık.

Anlaşılan çoktan sabah olmuştu ve kalkmasına daha 1 saat vardı. Perdeyi açık unuttuğunu anladı, güneş ışıkları neredeyse göz kapaklarını delecekti. Işık ve sesle asla uyuyamadığını bile bile perdeyi kapatmadığı için kendine ve zamanından erken uyandırdığı için yukardaki telaşlı hatuna kızdı. Homurdanıp biraz daha uyumaya yeltenip bir sol hamle yaparak dönmek istedi ki, belinden aşağısının tamamen su içinde olduğunu fark etti. Panikle gözlerini ovuşturarak açmaya çalışırken, yüzünü kocaman bir tahta parçasına sürtüp suyun dibini boylaması bir oldu. Can havli ile tekrar su yüzüne çıktığında nefes nefese, biraz önce yüzünü sürttüğü tahta parçasına tutundu ki bunun ters dönmüş koca bir kayık olduğunu anladı. Bir yandan yuttuğu suları çıkarmak istercesine öksürüp bir yandan zor nefes almaya çalışırken tekrar suyun dibini boylamamak için sıkı sıkı ters dönmüş kayığa tutundu. Güneş ışıklarının suya yansıması ve tutunduğu kayık dışında hiçbir şey göremediğini fark etti. Nefes alıp sakinleşmeye çalışırken, rüyada olduğunu sanarak bir kaç kere gözlerini açıp kapattı. Ne yazık ki her şey olduğu gibi gerçekti.

 

Gün gibi denizin ortasındaydı kadın. Uçsuz bucaksız bir denizin ortasında. Çaresizlikle üzerini aramaya başladı, ayakkabıları çoktan ayağından çıkmıştı, küpelerinden biri ve altın kolyesi duruyordu üzerinde. Fakat çok sevdiği yüzüğü kaybolmuştu ve bileziği yoktu bileğinde. Yaşadığına şükredip nerde ve neler olduğunu hatırlamaya çalıştı, sakin olmalıydı önce. Takıları kısmen durduğuna göre herhangi bir saldırıya uğramamıştı. Fakat güçlü bir darbeye uğradığı kesindi, elbisesi çeşitli yerlerden parçalanmış, vücudunda ve yüzünde çeşitli yaralar vardı. Nefesi yavaşlayıp sakinleştiğinde yaralarının canını çok acıttığını fark etti. Yüzünü güneşin ters yönüne çevirip kayığın üzerine koydu, neler olduğunu, nasıl bu hale geldiğini hatırlamalıydı. Birden tekrar duyuldu o ses. Tık tık tık…

Sesin, küreğin suyun üstünde kalan kısmının hafif rüzgârla kayığa vururken çıkardığı ses olduğunu fark etti. İçinden “keşke yine küfretseydim, bir saat eksik uyusaydım da yatağımda evimde olsaydım” dedi. Çaresiz ve güçsüz hissetti kendini, ağlamaya başladı.  Ağladıkça yüzündeki yaralar daha çok acıtıyordu. Sakin olmaya çalıştı. Elini güneşe siper edip etrafına bakındı, önü arkası sağı solu birdi, yalnızca derin mavi. Çok susamıştı.

Güneş ışıklarının dikliğine bakılırsa vakit öğlen vaktiydi ve elbisesinden de mevsimlerden yaz olduğu belliydi. Hangi ayda, hangi günde olduğunu düşündü. Sonra da ne önemi var ki diyerek tekrar ağlamaya “yardım edin, sesimi duyan var mı, buradayım, hayattayım ben yaşıyorum” diye bağırmaya başladı. Defalarca bağırdı ama kendi sesinden, küreğin ve rüzgârın sesinden başka hiçbir şey duyamadı; gücü tükendi, sessizce yine başını kayığa yasladı.

 

Tam sıcaktan mayışıp uykuya dalacaktı ki birden şimşek görüntüler çaktı gözü önünde. Akşam gemide verilen iş yemeğinde çakırkeyif ve çıplak ayak dans ederken birden gemide yangın çıktığını, Stefan ve Markus ile birlikte batıya doğru kürek çekmeleri tembihlenerek apar topar bir kayığa bindirildiğini, sırayla kürek çekerek kıyıya ulaşmaya çalışırken Mozambikli Portekiz kökenli korsanlar tarafından üzerlerine bir-iki el ateş atıldığını, Alman vatandaşı oldukları için Stefan ve Markus’ u rehin aldıklarını, ve kendisinin kayıkta tek başına bırakılarak bağrış çığrış el işaretlerinden anladığı kadarı ile de güneye gitmesi tembihlenerek denizin ortasında bırakıldığını hatırladı.
Karanlığın ortasında yalnız kalmıştı kadın. Yıllardır söylendiği yalnızlıkla belki de gerçekten ilk defa tanışıyordu. Aslında belki de sadece tek başınalıktı daha önce adlandırdığı, asıl şimdi yapayalnızdı.
Var gücü ile küreklere asılmıştı kadın fakat kayık giderek su alıyordu. Açılan ateşler kayığın gövdesinde delik açmış olmalıydı. Elbisesinden parçalar koparıp deliği tıkamaya çalıştı ama çoktan kayığın yarısı su dolmuştu. Kayığın içinde eline geçirdiği küçük bir kapla bir yandan suları boşaltmaya çalışırken kayığın diğer bölgelerinden de delikler açıldığını ve kayığın hızla su dolduğunu fark etti. Elbisesinden birkaç parça daha koparıp delikleri tıkamaya çalıştı ama çok yetersizdi, dalgalar elbise parçalarını çoktan yutmuştu. Var gücü ile suları boşaltıyordu kadın, sağa sola yetişmeye çalışırken birkaç kez dengesini kaybederek düştü kayığın içinde, başını ve gövdesini çarptı ve yaralandı. Yine de yılmadan, karanlık sulara boğulmadan kollarında mecal kalmayana dek saatlerce suları boşaltmaya devam etti. En son çaresizlikten yorgun düşüp bayılmış olmalıydı. Yine de şanslıydı ki kayığa tutunarak hayatta kalmayı başarabilmişti.

Peki, üzerinden kaç gün geçmişti, neden yalnızdı? Stefan ve Markus’ a ne olmuştu? Çaresizlik yerini korkuya bıraktı birden. Şu an yaşıyordu ama ya birazdan köpek balıklarına yem olursa ne olacaktı? Arkadaşlarının da korsanlar tarafından öldürüldüğünü, belki de çoktan köpek balıklarına yem olsun diye denize atıldıklarını düşünerek ağlamaya başladı. Gazete manşetlerini düşünüyordu bir yandan, şirket prestijinin nasıl sarsıldığını hayal etti. Kimyasal formülü bilen üç mühendisin aynı gemiye bindirilmesinin ancak rakip firmanın komplo teorisi olduğu yazıyordu tüm gazetelerde. Stratejik büyük bir hata olduğunu eleştiriyordu tüm köşe yazarları. Şirket CEO’ sunun basına yaptığı açıklamaları ve yüzündeki üzüntü ve telaşını bile en ince ayrıntısına dek hayal etti. Marka zedelenmiş, satışlar dibe vurmuştu. Durum öyle vahimdi ki, belki de kimsenin umurunda değildi kendisinin ve arkadaşlarının hayatta olup olmamaları.
Hayatta kalırsa daha başka sorunlar bekliyordu asıl kadını, deneyimli bir mühendis olarak kayıktaki suyu bile boşaltamamıştı. Su O’nu alt etmişti.
Belki de tüm bunlar gerçekten bir komploydu, rakip şirketin bir oyunuydu. Bu seyahat bile en başından bir düzmeceydi.
Her ne ise, aç, güçsüz ve en önemlisi susuzdu kadın. Mozambik Mauritus arası, okyanus açıklarında, sıcaktan kavrularak ölmek üzereydi, saatlerce ağladı. Sonunda ağlamaktan yorgun düştü ve başı kayığın üzerinde uykuya daldı.

 

Bir süre sonra beyaz badanalı evlere ulaşmıştı kadın. Az yüksek, birbirine dayanan, irili ufaklı evlerin rengârenk kapılarının, canlı kaldırımlarla desteklendiği evlerin arasında, avludaki hayatların sokaklara karıştığı, seslerin dışarı akarak, mekânın müziğini oluşturduğu bir sokaktaydı. Zaman herkesten azar azar çalınıp yaratılmış, mekân hep yakalanmak istenen ‘an ’dan ibaretti sanki. İnsanlar haberleşip bu an ’da buluşmuşlardı belli ki, kaldırımları canlandırıyorlardı.
Tunus’ta mahallede oynayan çocuklarını oyunda bırakıp gelen kadın, Antakya’da avluda yorgan diken adam, Hindistan’daki el falı bakan yaşlı dede, Çeşme’deki kumru fırınının sahibi hamur elli fırıncı, Mozambik’te öğle vakti iskelede yere kapaklanarak, denize taparcasına iş bulmak için dua eden Portekiz kökenli genç delikanlı, Güney Afrika’daki köpek balığına elini kaptıran tek elli garson, Rusya’daki sert kaşlı aksi kadın, eski ev arkadaşı Kamerunlu Therese bile buradaydı. Hep gitmeyi hayal ettiği Küba’da bir caddeden toplanıp getirilmiş sokak şarkıcıları ile birlikte şarkı söylüyordu. An’ın müziğine ritim tutuyorlardı.

Sokağın başından sonuna dek koşar adım yürüdü kadın, an’ın nerde başlayıp nerede bittiğini görmek istedi. Kendini müziğin ritmine kaptırmış bu masalımsı an’da dolaşıyordu, bu anın bir sonu olmadığını, hep hayal ettiği an’da kalmanın mümkün olduğunu kendine ıspatlamak istercesine tüm kapılardan içeri girerek evleri dolaşmaya ve evlerin içinde birbiri ardına açılan kapılardan geçerek zamanı yenmek istedi. Çok sevdiği yazar Richard Bach’ın da dediği gibi, ‘zamanı yendiğinde hep aynı anın içinde kalmak’ işte şimdi mümkündü. Hızlıca birbiri ardına açılan farklı anlardan geçerken birden Bangkok’taki kayıklı satıcıyı gördü. Yine binbir çeşit meyvelerini kayığına yüklemiş gelmişti. Kayıklı satıcı, kayığı ile pekâlâ arkadaşlarını gidip kurtarabilirdi, bir umut yaşadıklarına inanıyordu. Korsanlar mutlaka şirketten para sızdırmak için Stefan ve Markus’u rehin tutuyorlardı. Mozambikli korsanları tropik meyvelerle kandırabilirim diye düşündü safça kadın. Kayıklı satıcıya seslendi, ona doğru koşarken satıcı bir öndeki büyük mavi kapıdan içeri girdi. Pat! diye yüzüne kapandı kapı kadının. Açmaya çalışsa da kapının arkadan kilitlendiğini duydu.

Çaresizlikle Mavi kapının önünde durdu kadın. Tık, tık, tık; bir daha tık, tık, tık. Yine tık, tık, tık.

 

Gözlerini açtı kadın tavandaki palmiye yapraklarından yapılma avizeye gözü takıldı, tekrar duyuldu ses. Tık, tık, tık. Kapıya çevirdi gözünü kadın, öylece hareketsiz duruyordu. Bir ses duyuldu;

 

          - "Madam, room service, may I come in?”.

 

Sabah olduğunu, otel odasında bir rüyadan uyandığını anlayarak gülümsedi kadın, Ayağa kalktı kapıyı açtı, çikolata renkli kadını içeri buyur etti, kocaman beyaz bir gülümseme konmuştu çikolata renkli kadının yüzüne, halbuki kaşları aynı sert bakışlı rus kadınını andırıyordu, elleri ise Tunuslu anneyi.

Oda’nın içinde bir yandan ayılmaya çalışıp giyinirken bir yandan da çikolata kadını izledi. Güzel bir şarkı söylüyordu çikolata renkli kadın banyoyu temizlerken. Sokak müziğinin melodisinde ama eski ev arkadaşı Therese’in sesi ile. Balkon kapısını araladı, dalga sesleri odayı doldurdu, denize ve güneş ışıklarının suyun üzerinde oynayışını seyretti bir süre, birden kıyıya yaklaşmakta olan bir kayık belirdi, içindeki pekâlâ Portekiz kökenli Mozambikli genç delikanlıydı. Yolcuları otele taşıyordu belli ki. Önce küreğini kumların üzerine attı sonra Taylandlı turisti elinden tutarak sahile indirdi.

Her şey bir an ’da belirdi ve dalga sesleri kadar gerçek, güneş ışıkları kadar aydınlıktı. Balkonda durarak rüzgârı içine doldurdu kadın, nereye eseceğini hiç düşünmeden.  Her ne sesi ile uyanmış olsa da hayatta olduğu için, güneşli güzel bir güne uyandığı için tanrıya ve evrene şükretti. Aşağıya indiğinde, Stefan ve Markus çoktan uyanmış, kahvaltı sofrasında O’nu bekliyorlardı. Tek elli Afrikalı garson kahvesini doldurdu, tropik meyvelerden aldı kadın biraz tabağına ve su ile başladı kahvaltısına.

 

 

 

KANDİL

DUA ve istekler, evrene uyumumuz ölçüsünde kabul olur. Yani kalbimizin içi, iki dudağımız arasından çıkan sözler ve karşımızdaki insanlara davranışlarımız dualarımızın asıl sesidir. Öyle ki atalarımız "El yarası geçer ama dil yarası geçmez" veya "İki söz, bir büyüdür" demişlerdir. 
Ne kadar kalp kırıp arkamızdan ah alırsak, telafisini etmez isek, o kadar SESSİZ DUA etmiş oluruz. Ne evren ne allah sizi duyamaz. Bangır bangır isterken aslında birşeyi, bizi kendimizden başkası duyAMAZ! Belki buna BEDDUA bile denebilir. 
Pek mukaddes saydığımız KANDİLLERDE 'dualarınız kabul olsun' demek adetten ama DUA'nın anlamını ve fiziksel işlevini bu şekilde tanımlayan biri olarak çok iyi biliyorum ki hiç bir zikir, hiç bir ısrar evrenin kanununu değiştirEMEZ! 
Çok 'trendy' deyimiyle, 'ne iletirsek evrene o döner geriye' anadan doğma haliyle, 'allah eninde sonunda verir kalbine göre'...o yüzden, adam olmadan, insan olmadan, gönül kazanmadan, ne kadar DUA etsen NAFİLE...

HIDIRELLEZ

Söylensin dilekler yazılsın kâğıtlara,

Salınsın nehirlere, ulaşsın denizlere;

Yazılsın dilekler kâğıtlara,

Atılsın denizlere, ulaşsın Hızır ile İlyas eline,

Çizilsin dilekler dikilsin taşlarla,

Canlansın, imge olsun evrende;

Söylensin dilekler şarkılarda,

Dillensin, dağılsın ağaçtaki güllere;

Yansın dilekler tutuşsun ateşlerde,

Kıvılcım olsun, yansın gönüllerde;

Tutulsun dilekler saklansın ağaç dallarına,

Gizlensin dualarda, gerçek olsun bu HIDIRELLEZDE !!